Landi...

Landi...

Piyesta sa kanila. Wala namang nakakahalata sa init ng kanilang tinatamo. Mga tinginan para bang agaw pansin sa mga makukulay na kasayahan. Hablot sa kamay; himas ng isipan; wala ng sasaya pa.

Bastos ang langit, makulimlim at ito'y nagparamdam ng ulan; kaniyang sagot sa nasasaksihan. Iniiwasan ang ambon; tila'y kung pumatak sa kanilang maselang katawan di mapaliwanag na sarap ang nararamdaman. Nakakaingit na uhaw ang pumukaw sa dinadalang basang panaginip nilang sinasabuhay.

Sa madilim na liblib sila nakatagpo ng matataguan; isang sanktuwaryo para sa tinatagong pagnanasa.