Monday, June 30, 2008

Swift and Painless

Parang naramdaman ko ata ang mapugutan ng ulo kanina. Swift and painless. Maybe wriggling a bit because of the remaining sensation from head and the torso...

I knew it was coming. Habang naglalakad ako papunta sa mvp 316, feeling ko papunta ako sa isang electric chair. Tipong Green Mile moment, kay ikli lang naman ng iyong nilakad pero pakiramdam mo kay haba-haba (actually matteo to mvp, mahaba haba na rin).

Pagkarating ko, kinausap na ako ni Ck. Sinabi nya yung decision.

And...

Wala akong naramdaman. Swift and painless. Just like what those royalties during the french revolution might have felt. Swift and painless.

But may mga twitches...

Honestly, first time naramdaman ko na super failure ako. Disappointing...Nakakahiya. Wala na akong mukhang ipapakita. Yeah yeah yeah... As in sana ibang project na lang kinuha ko. Ugh. Kaya di na rin ako naginterview sa org kasi feeling ko wala naman akong gagawin, ginagawa, and its not me. Such a dead weight for the project. A floating log. Burden. The opportunity is gone. Nakakahiya tumingin sa kanila. On hiatus muna ako.

Wala naman kailangan sisihin kundi ako.

Death as remedy.

######################
Ang daming nangyari: may namatay sa dela costa... Condolences sa family.
ang hirap ng accounting exam... Diyos ko

1 comment:

Anonymous said...

there's no success like failure. so just keep smiling and work harder and everythings gonna be fine :)