"Sana naisayaw kita noon pa..." sabi ko, "kahit sabihin mo na walang katuturan ang lahat."
Ayaw sumagot ng aking kausap.
"Kahit isang sayaw, pagbigyan mo ako..." sinabi ko pero hindi na ako tumingin sa kanya, "at sana'y masabi ang aking nararamdaman."
Tumingala ang aking repleksyon sa salamin, umaapaw ang luha, namumula ang mga mata.
"Ang babaw ng aking mga luha...." bulong ko sa sarili.
"HOY! Sino kausap mo diyan!" bulaga ng aking kapatid. "BALIW!"
prom ek ek update: big deal daw... Sa akin hindi ko pa alam... kapag sobrang lapit na doon ko lang mararamdaman...
1 comment:
awww...don't cry.
its not the end of the world.
happiness is a state of mind noh.
if you look at that mirror again,
you'll see a person who deserves yer love more.
Post a Comment